Ik had alles blindelings geloofd, ik was te veel bezig met de angst om uitgebuit te worden om te zien wat er zich recht voor mijn neus afspeelde.
Je beschuldigt me ervan dat ik rijke mannen najaag en je vertelde me dat je zus je documenten met een overzicht van mijn schulden heeft laten zien. Ik heb nooit schulden gehad.
Ik wist dat als ik je over de baby vertelde, het alleen maar de leugens van je zus over mij zou bevestigen. En dat kon ik niet doen, want ik hield echt van je. En… ik heb mijn trots.
Miranda stond tussen ons in, haar kleine handje om dat van haar moeder geklemd, en leek verbijsterd door de spanning die ze had gecreëerd. Mijn dochter!
“Waarom ‘Julia’?”, wist ik uit te brengen, terwijl ik probeerde te begrijpen wat er in dit moment gaande was. “Waarom noemde je jezelf toen Meredith?”
“Meredith was mijn tweede naam. Ik gebruikte die naam dat jaar omdat ik net mijn oma had verloren. Ze heette ook Meredith. Ik dacht dat je dat wel wist. Maar ik denk dat er veel dingen waren die je niet over mij wist. Je had het altijd zo druk…”
“Ik had het mis,” zei ik met een krakende stem. “Over alles. Ik geloofde leugens en ik liet ze ons ruïneren. Maar nu… nu wil ik het goedmaken.”
