“Maar ik kan er vanaf nu zijn, als je me dat toestaat. Voor Miranda. Voor jullie beiden.”
Julia’s schouders zakten lichtjes in. “We kunnen het proberen,” zei ze uiteindelijk. “Maar langzaam. En bij het eerste teken dat je weer gaat verdwijnen…”
Miranda stormde op me af en sloeg haar armen om mijn middel. Na een paar aarzelingen omhelsde ik haar terug.
Mijn zus had in één ding gelijk: ik had een pauze nodig van mijn dagelijkse bestaan. Maar in plaats van rust te vinden, ontdekte ik iets waarvan ik niet wist dat ik het miste: een kans om de familie terug te winnen die ik bijna voorgoed kwijt was.
