De jaren verstreken.
Safiya was niet langer de jonge serveerster met een dienblad in haar handen en angst in haar hart. Ze was een bekende vrouw in de stad geworden, tot wie mensen zich voor hulp wendden.
Mahmud groeide op als een vriendelijke, open jongen. En elke dag herinnerde ze hem eraan:
— We bleven in leven, niet omdat we sterker waren dan anderen. Het was gewoon omdat er mensen in de buurt waren die ons een hand reikten.
Ahmed werd een echte vader voor Mahmud. En toen Mahmud hem zelf ‘papa’ begon te noemen, konden ze allebei geen glimlach onderdrukken.
Toen haar zoon zeven werd, nam Safiya een besluit.
“Ik ga mijn eigen café openen”, zei ze.
Klein, maar van mij. Dan is het voor vrouwen zoals ik. Eenzaam, vergeten, zwanger. Voor degenen die nergens heen kunnen.
Op een dag kwam er een vreemdeling het café binnen.
Hij ging bij het raam zitten, staarde een hele tijd naar de straat en keek toen naar Safiya.
– Ben jij… die vrouw?
“Welke precies?” vroeg ze zachtjes.
– Degene die Said al-Mahmoud antwoordde. Ik was in dat restaurant. En ik schaam me dat ik stil ben gebleven.
Safia glimlachte.
— Het belangrijkste is dat je het je herinnert. En nu zul je niet langer zwijgen.
Hij hield een envelop omhoog. Er zat een cheque in – het bedrag schokte Safiya tot in het diepst van haar ziel.
– Dit komt van ons hele bedrijf. Wij steunen zulke plekken. Laat het hier nog warmer worden.
Wat is er met Said gebeurd?
Hij kreeg een gevangenisstraf. Het geld was gespaard, maar de stroom was weg.
“Ik ben niet boos”, legde Safia aan Ahmed uit.
Ik wil gewoon niet terug naar die plek waar je je waardeloos voelt. Ik handel niet uit wraak. Ik handel uit liefde – voor mezelf, voor mijn zoon, voor de vrouwen die hun eigen beproeving nog moeten doorstaan.
Mahmud groeide op. Hij volgde een opleiding tot psycholoog en vervolgens tot advocaat, gespecialiseerd in de bescherming van vrouwenrechten. Maar het allerbelangrijkste: hij werd een persoon om trots op te zijn.
En op een avond stond Safiya bij de ingang van het café met een beker in haar handen. Ze sloot haar ogen en mompelde:
vervolg op de volgende pagina
