vechtstijl. Jij kunt het ook.
Ze werd een symbool van hoop binnen de kliniek.
Maar een paar weken later ontstond er een probleem. Op zondagavond schoot haar temperatuur omhoog en begonnen haar benen op te zwellen. De artsen renden tussen de apparaten door – nog een punctie, meer testen… Iedereen was doodsbang voor één ding: het lichaam had het opgegeven.
En opnieuw gebeurde er een wonder. Na drie dagen van inspanning, tranen en angst opende Kira haar ogen en fluisterde, zoals altijd:
– Mam, mag ik straks wat chocolade?
Alleen ter illustratie
Kira is nu 14. Ze gaat dagelijks naar een revalidatiecentrum en draagt een medaillon aan een ketting met een foto van haar moeder erin.
Ze wil dokter worden, precies zoals de vrouw met de vriendelijke ogen haar toen vertelde:
– Je bent sterker dan de meeste volwassenen. Je verdient het om te leven.
Haar foto hangt aan de muren van de afdeling gastro-enterologie. Het onderschrift hieronder is eenvoudig maar veelzeggend:
“Kracht zit niet in het lichaam. Kracht zit in de ziel.”
Herstel was niet eenvoudig. Moeder verloor haar baan; ze werd ontslagen terwijl ze constant aan het bed van haar dochter zat. Maar ze klaagde niet. Ze raakte alleen Kira’s hoofd aan en fluisterde:
– Het belangrijkste doel is overleven. De rest komt vanzelf.
Ze werden na ongeveer anderhalve maand vrijgelaten. Ze betrokken een kamer in de slaapzaal van de fabriek, waar hun tante tijdelijk onderdak bood. Het behang was verkleurd, de tv was oud en het fornuis vertoonde roestige tekenen van ouderdom. Maar Kira lachte. Omdat ze leefde. Omdat ze ademde. Omdat ze de ochtend weer kon zien.
De ziekte is niet verdwenen. Ze bleef dichtbij, als een schaduw, wachtend om terug te keren. Haar maag zwol weer wat op en ze kreeg krampen. Maar Kira leerde overleven. En, het allerbelangrijkste, ze leerde het leven waarderen.
De leerlingen op school begrepen het niet. Ze fluisterden:
– Ze heeft een buik als een zwangere vrouw. – Bah, ze heeft waarschijnlijk wormen.
Kira probeerde niet te luisteren. Slechts één jongen, Lesha, kwam op een dag naast haar zitten en zei:
Alleen ter illustratie
– Mama zegt dat jij de sterkste bent. Dat je niet klaagt. Ik zou elke dag huilen.
En voor het eerst in lange tijd voelde Kira: ze wilde niet alleen overleven. Ze wilde leven. Echt.
– Ik word dokter. Net als degenen die mij niet in de steek lieten.
Het is inmiddels vier jaar geleden.
Kira schreef zich in voor de medische opleiding. De hele school zamelde geld in: iedereen die kon doneerde 500 soms, en iemand zorgde voor verouderde studieboeken. Moeder kreeg een andere baan als schoonmaakster, dit keer in een kliniek.
Maar in het tweede jaar gebeurde er iets vreselijks. Er brak brand uit in de slaapzalen. Iedereen ontsnapte, behalve Nastya, een eerstejaarsstudente. Ze werd bewusteloos aangetroffen, bekneld tussen het vuur en de muur.
Kira haastte zich, ondanks haar zwakte, naar binnen. Ze trok haar metgezel eruit en stikte bijna. Vervolgens bracht ze twee weken in het ziekenhuis door met brandwonden aan haar longen.
Sindsdien zijn ze onafscheidelijk geworden. Nastya werd meer dan alleen een vriendin voor Kira; ze was een steunpilaar. De persoon die later een belangrijke rol in haar leven zou spelen.
Artsen verboden Kira ten strengste om aan fysieke activiteiten deel te nemen. Haar slaap werd verstoord en de pijn keerde terug. Op een nacht werd ze wakker met de bekende angst: haar maag voelde zo stijf als een trommel. Net als op twaalfjarige leeftijd. Ze besefte dat de ziekte was teruggekeerd.
Ze was echter geen kind meer dat verdwaald was in de diagnoses. Ze las artikelen en begreep wat ze moest doen. Nastya vergezelde haar naar de stad, waar de enige specialist die haar zeldzame aandoening kende, werkte.
Toen de dokter de foto’s onderzocht, verklaarde hij:
– Je hebt een spoedoperatie nodig. Het is ernstig. Maar je bent geweldig – je bent op tijd gekomen. Je weet hoe je naar je lichaam moet luisteren.
De operatie was lang en zwaar. Een bloedtransfusie was noodzakelijk en een deel van de beschadigde bloedvaten werd verwijderd. Kira lag daar drie weken. Haar moeder kwam twee dagen later en viel voor het bed op haar knieën:
– Het spijt me… Ik nam aan dat je gewoon moe was.
Kira glimlachte alleen maar:
– Ik word volwassen. Ik red me wel.
Na de therapie nam ze tijdelijk verlof van de universiteit, maar Nastya stond erop.
– Durf niet weg te gaan. Je hebt mijn leven gered, en nu is het mijn beurt om jou te redden.
Alleen ter illustratie
Nastya werkte ’s avonds parttime, bezorgde eten en herschreef aantekeningen. Kira lanceerde ook een blog voor tieners met zeldzame aandoeningen. Zonder pathos. Eerlijk. Van hart tot hart.
Duizenden mensen begonnen het te lezen. Alina, een negenjarig meisje met dezelfde ziekte, schreef heel vaak. Haar moeder huilde bij elk bericht.
– Mogen we naar u toe komen? We hebben geen andere plek om naartoe te gaan…
Kira stemde toe. Kira leek een weerspiegeling van haar verleden te zien toen de kleine Alina het huis binnenkwam, bang, met een dikke buik en ogen vol pijn.
