Ze nam het meisje mee naar de dokter, las ’s avonds sprookjes voor en streek over haar haar. En op een dag fluisterde Alina:
Zes jaren gingen snel voorbij.
Kira studeerde af aan de universiteit, ging naar de universiteit, werd ambulancemedewerker en ging op oproepbasis. Maar het noodlot sloeg opnieuw toe – Lyosha stierf. Dezelfde jongen die haar als eerste sterk noemde. Hij kwam om bij een ongeluk. Toen Kira dit hoorde, huilde ze tot het ochtendgloren.
Hij was haar eerste liefde. Onuitgesproken. Ze bewaarde zijn brieven, maar opende ze nooit. Op een nacht verbrandde ze ze. En ’s ochtends ging ze naar haar werk alsof er niets gebeurd was. Alleen binnen – woedde er een storm.
Tien jaar na de eerste diagnose stond Kira aan de operatietafel. Nu niet als patiënt, maar als arts. Een echte. Ze had haar eigen studenten, haar eigen ervaringen, haar eigen verhalen. En op een dag brachten ze haar een meisje. 11 jaar oud. Een enorme buik. En diezelfde diagnose.
Alleen ter illustratie
De moeder beefde van angst:
— Vertel de waarheid… zal ze overleven?
Kira bedekte zachtjes haar hand met haar handpalm:
– Ik was ook zo. En als ik leef, zal je dochter leven.
Kira werd niet beroemd. Ze ging niet naar het buitenland. Ze trouwde niet. Maar haar appartement rook altijd naar munt, boeken en hoop. Ze schreef een boek: “Inside the Pain”. Het wordt gelezen op medische opleidingen. Studenten citeren het.
Op een dag kwam er een vrouw naar haar toe met een klein meisje.
– Ben jij Kira? Ik ben Alina. Degene die je hebt gered. En dit is mijn dochter. Ik heb haar naar jou vernoemd.
Kira huilde voor het eerst in jaren. Maar niet van de pijn. Van geluk.
