“Weet je dat zeker?” vroeg Lily, lichtjes bezorgd maar ook geamuseerd.
“Absoluut,” antwoordde ik, terwijl ik de watermeloen nog wat extra aandacht gaf. “Het is tijd dat hij eens van zijn eigen medicijn proeft.”
Alleen ter illustratie. Pexels
Mark grinnikte alleen maar. “Dit wordt een fluitje van een cent,” verklaarde hij, terwijl hij zijn borst opblies.
Lily en ik nestelden ons op de bank met een bak popcorn strategisch tussen ons in. De show zou beginnen.
En wat een show was het!
Mark paradeerde aanvankelijk rond alsof hij de baas was, de watermeloenhelft stuiterde bij elke stap op zijn buik. Maar het duurde niet lang voordat de realiteit van de situatie tot hem doordrong.
Hij boog zich voorover om een verloren sok op te rapen, en de watermeloen zwaaide naar voren, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor.
Hij deed een poging om te stofzuigen, maar door het extra gewicht waggelde hij als een pinguïn. Toen hij de wasmachine probeerde te vullen, bleef de watermeloen tegen de deur stoten, waardoor die niet dicht wilde.
Alleen ter illustratie. Pexels
Lily en ik konden ons lachen niet inhouden.
“Heb je hulp nodig?” riep ik liefjes, en Lily moest lachen.
Mark klemde zijn tanden op elkaar en mompelde iets over dat ‘vrouwenwerk’ makkelijker was dan het leek.
Maar tegen lunchtijd zweette hij als een otter. De watermeloenhelft had een plakkerige laag op zijn shirt achtergelaten en hij bewoog zich voort als een slakkengang.
Het was bijzonder vermakelijk om te zien hoe hij probeerde de kinderkamer te schilderen. Hij stond gevaarlijk op een trap en kon zijn gewicht nauwelijks in evenwicht houden.
Het gewicht van de halve watermeloen, dat overigens niet zo erg was als een echte zwangerschapsbuik, begon uiteindelijk toch zijn tol te eisen van mijn zwager.
Op een gegeven moment kroop Mark zelfs op handen en knieën om de badkamervloer te schrobben, terwijl hij zijn vroege verwaandheid vergat.
Lily en ik wisten dat dit meer was dan een domme weddenschap; het was een kans voor Mark om eindelijk te begrijpen welke offers Lily elke dag bracht.
En afgaande op de pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht, begon de les tot hem door te dringen.
Eindelijk, toen de zon begon te zakken, gooide Mark letterlijk en figuurlijk de handdoek in de ring. Hij plofte neer op de bank, gooide de doek op de salontafel en begon zijn halve watermeloen te pakken.
“Ik… ik kan het niet,” kreunde hij, terwijl hij zijn hoofd achterover gooide nadat hij de holle vrucht had weggegooid. “Ik geef het op!”
We waren slechts een seconde stil en toen stond Lily daar, in al haar zwangere glorie, en keek naar haar man.
Marks blik ontmoette de hare en zijn ogen begonnen te tranen. “Lily,” kraakte hij verslagen en uitgeput. “Ik… het spijt me zo. Ik had geen idee. Ik heb nooit beseft hoeveel je elke dag doet.”
Lily barstte in tranen uit, maar het waren geen tranen van verdriet. Ze schitterden van opluchting, hoop en de belofte van een betere toekomst.
Ze legde voorzichtig een hand op de wang van haar man.
“Het is oké,” fluisterde ze geruststellend. “Ik weet dat je me niet expres pijn wilde doen. Maar ik ben blij dat je het eindelijk begrijpt.”
vervolg op de volgende pagina
