Ik zal de eerste zijn die het toegeeft: onze auto was een enorme puinhoop.
Omdat ik het deelde met mijn man Ben, die in de bouw werkt, stonk het er voortdurend naar zweet en zaagsel.
De vloerplanken waren bezaaid met opgedroogde modder van zijn laarzen, verfrommelde verpakkingen van fastfood, stoffig gereedschap en af en toe een verdwaalde schroef of spijker. Ik had al eerder geprobeerd het op te ruimen, maar deze zaterdag gebeurde er iets onverwachts dat alles veranderde.
Bens collega Mike bood aan hem naar een vroege dienst te brengen. Dat betekende dat de auto – en een rustige ochtend – helemaal van mij waren. Ik wierp een blik op het rampgebied op de oprit en besloot dat het tijd was om de orde te herstellen.
“Liam, wil je helpen de auto schoon te maken?” vroeg ik aan onze zoon, in de verwachting dat hij snel “nee” zou zeggen.
Zijn ogen lichtten op. “Mag ik de spons gebruiken?”
“Tuurlijk,” glimlachte ik terwijl ik het overhandigde.
Maar een paar minuten later viel Liam op de stoeprand, met bolle wangen.
“Waarom gebruiken we niet gewoon de andere auto van papa?” vroeg hij nonchalant.
Ik stopte midden in een veegbeweging, verward. “Welke andere auto?”
“Weet je,” zei hij, terwijl hij een blad van de stoep plukte. “Die glimmende zwarte. Papa rijdt erin met die knappe dame. Ze heeft krullend haar en ze gaf hem de sleutels. Ze lachten.”
Ik kreeg een knoop in mijn maag.
Hij vervolgde: “Dat was toen Jenna op me paste. Jij was bij oma.”
Ik confronteerde Ben niet meteen. Ik had eerst antwoorden nodig. Ik stuurde snel een berichtje naar mijn vriendin Sarah:
Ik: “Mag ik vanavond je auto lenen? Het is… ingewikkeld. Ik leg het later wel uit.”
Sarah: “O jee, ja. Vertel me nu alles.”
Die avond zei ik terloops tegen Ben dat ik boodschappen bij mijn moeder ging afleveren, en Sarah nam me daarna mee uit eten. Hij keek nauwelijks op van zijn spelletje en zei dat ik plezier moest hebben.
Sarah stond al op de oprit te wachten, met ijskoffie in haar hand. Ik schoof op de passagiersstoel.
