Constantin begreep het meteen. Hij pakte Ileana’s hand vast en aaide Rex zachtjes met zijn andere hand.
De gasten stonden er zwijgend en ontroerd bij; niemand wilde dit bijzondere moment verstoren.
Toen, tot ieders verbazing, zette Rex zijn laatste krachten in om op te staan. Trillend liep hij naar Constantin en likte zijn hand, alsof hij zijn goedkeuring gaf. Daarna ging hij terug naar Ileana, ging nog een laatste keer naast haar liggen… en stierf langzaam.
Tranen rolden over de gezichten van de gasten.
Niemand had gedacht dat de trouwdag ook een afscheid zou betekenen.
Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks.
Een zuiverwitte duif, zacht gloeiend, vloog naar beneden en landde op Ileana’s schouder.
De vogel keek haar aan met vriendelijke ogen – ogen die haar zo aan Rex deden denken dat ze er rillingen van kreeg.
— Ileana, zei haar moeder Elena zachtjes terwijl ze dichterbij kwam. — Dit is een teken.
De duif bleef even zitten, vloog toen omhoog, cirkelde boven de kerk en verdween in de lucht.
De bruiloft ging door, maar het voelde niet meer als een gewone ceremonie.
Het was een viering geworden van alle soorten liefde: de liefde tussen het stel, en de diepe liefde die alleen een huisdier kan geven.
