“Probeer het gewoon nog eens,” snauwde hij tegen de kassier.
“Meneer, ik heb het drie keer geprobeerd.”
Anna stormde woedend op hem af. “Meen je dat nou? We hebben niet eens geld voor benzine?”
“Ik zei toch dat het krap is,” mompelde Michael. “Misschien als je eens ophield met zoveel geld uit te geven…”
“Oh, ben ik het probleem?” siste ze. “Misschien als je een baan aanhield in plaats van te flirten met kassiers…”
Michael klemde zijn kaken op elkaar. “Dat was niet wat ik deed,”
Anna lachte bitter. “Tuurlijk. Net zoals je Helena ‘niet’ bedroog, toch?”
Ik liep er langs, mijn hart lichtte op. Karma had me eindelijk ingehaald.
Alleen ter illustratie.
Claxons loeiden toen hun stilstaande auto de pomp blokkeerde. Een paar gefrustreerde chauffeurs stapten uit en schudden hun hoofd.
“Heb je een zetje nodig, man?”, vroeg een man met een ongeduldige toon.
Michael klemde zijn kaken op elkaar, zijn frustratie was duidelijk. “Ja. Maakt niet uit.”
Met een geïrriteerde zucht duwden de mannen de oude auto aan de kant en lieten Anna daar staan, haar gezicht rood van frustratie terwijl ze met de huilende baby jongleerde.
Michael, die er nu nog vermoeider uitzag, trapte tegen de zijkant van de auto. “Dit is jouw schuld, weet je.”
Anna liet een bittere grinnik horen en schudde haar hoofd. “Mijn schuld?”
Ze draaide zich naar hem om, haar stem druipte van wrok. “Wil je de waarheid weten, Michael?”
Michael sloeg zijn armen over elkaar en rolde met zijn ogen. “Oh, dit moet wel goed zijn.”
Anna lachte opnieuw humorloos, haar stem doorspekt van vermoeidheid. “Ik denk dat Helena er beter van af is gekomen.”
Ik keek nog een momentje langer en liet het tafereel in mijn geheugen gegrift staan.
Toen stapte ik, met een glimlach op mijn lippen, in mijn auto, startte de motor en reed weg – op weg naar mijn ware geluk.
