De familie schreeuwde, beschuldigde en protesteerde. Maar mevrouw Perrin had een doos vol herinneringen achtergelaten: brieven, foto’s, getuigenissen van hun medeplichtigheid. Ze had hun band, hun tederheid, hun stille liefde vastgelegd. Niets was gekaapt: alles was met liefde en oprechtheid gedaan.
Een huis… maar vooral een erfenis van het hart
Toen het gezin, verscheurd door hun eigen onverschilligheid uit het verleden, van het terrein werd weggeleid, bleef Laure alleen achter, radeloos. Ze had nooit om iets gevraagd. Maar Madame Perrin had haar meer geboden dan een dak boven haar hoofd. Ze had haar een thuis gegeven. Een erkenning. Een onuitwisbaar teken van hun band.
In dit grote huis dat stil was geworden, begreep Laure dat het niet om materiële rijkdom ging, maar om de liefde die ze kreeg… en teruggaf.
