Ik dacht altijd dat titels paspoorten voor respect waren. Blijkt dat respect niet wordt bepaald door wat je doet, maar door wie je onderweg optilt. Mijn vader hielp vreemden, buren en een koppige zoon die er veel te lang over deed om hem te waarderen.
Dus als je dit leest in een volle trein of op een stille veranda, bedenk dan: de wereld heeft geen behoefte aan meer perfecte cv’s. We hebben meer open handen en vriendelijk ingestelde machines nodig. Bel naar huis zolang het nog kan. Knuffel de mensen die je in verlegenheid brengen – misschien ontdek je wel dat hun moed precies de motor is die je zo miste.
Bedankt dat je dit verhaal met me hebt doorgenomen. Als het iets in je heeft aangewakkerd, klik dan op de like-knop en deel het. Misschien zit er wel iemand te wachten op zijn of haar eigen oranje lintje.
