Ik trok mijn handen van hem weg.
“Je verloofde heeft tegen je gelogen, Amanda,” zei mijn moeder.
“Liegen? Waarover?” vroeg ik. Mijn stem klonk nauwelijks als die van mezelf.
“Over wie hij werkelijk is,” zei mijn moeder.
Patrick schudde woedend zijn hoofd.
“Nee, nee! Dat is niet… Ze verdraait het! Hou op, Diane!”
“Hou je mond!” Mijn stem was scherper dan ooit.
Hij zag er gewond en verraden uit.
“Mam, vertel me wat je weet,” zei ik.
Alleen ter illustratie
“Hij was al eerder verloofd, Amanda. En hij heeft haar iets vreselijks aangedaan. Iets wat hij bekende dat hij jou zou aandoen!”
“Nee, Diane! Amanda, zo is het niet!” riep Patrick.
Hij liet haar bij het altaar achter, schat. Hij ging er op de ochtend van hun bruiloft vandoor met elke dollar die ze had gespaard voor hun toekomst, inclusief hun aanbetaling voor het huis waar ze naartoe zouden verhuizen. Wat walgelijk. Verachtelijk.
Ik had het gevoel dat ik ernstig ziek zou worden.
“Is dat waar?” fluisterde ik.
Patricks mond viel open. En toen zuchtte hij.
Zijn stilte was mijn antwoord. En plotseling kwamen de afgelopen drie jaar in beeld.
“Financiën bezorgen me stress, schat. Laten we ons gewoon op onszelf concentreren. Ja?”
Of die keer dat hij mij ervan overtuigde om de aanbetaling voor de bruiloft op mijn creditcard te zetten?
“Ik zal je terugbetalen, ik zweer het, schat. Je hebt een betere kredietwaardigheid dan ik en al die dingen.”
En hoe opvallend stil werd hij toen ik opperde dat we na de bruiloft een gezamenlijke rekening wilden openen?
“We kunnen die brug oversteken als we er zijn,” had hij gezegd. “Laten we eerst onze huwelijksreis maken.”
Er waren ook een paar keer dat ik hem betrapte op het feit dat hij naar mij keek, bijna alsof hij mij bestudeerde.
Ik had het liefde genoemd. Ik had het aanbidding genoemd. Ik had mezelf wijsgemaakt dat Patrick gewoon van het moment leefde. Dat hij de toekomst niet uit de weg ging, maar dat hij genoeg van me hield en me vertrouwde om ermee om te gaan.
Maar nu?
Mijn hemel. Nu wist ik de waarheid.
Deze man had helemaal geen toekomst met mij gepland.
“Heb je haar opgelicht? Heb je een vrouw opgelicht van wie je beweerde dat je verliefd was? Heb je meegeholpen met het plannen van een hele bruiloft, alleen maar om haar geld te stelen?”
Tranen rolden over Patricks gezicht. Hij zag er gewoon uit als een loser.
“Amanda, ik raakte in paniek. Ik was jong! Ik was dom en roekeloos, en ik dacht dat een zinvol leven betekende dat je veel geld had.”
Mijn moeder onderbrak hem met een handgebaar.
“En raad eens wie hem heeft opgespoord? Noelle.”
Ze pakte haar handtas op de salontafel en haalde er een brief uit.
Alleen ter illustratie
“Patricks ex-verloofde nam drie maanden geleden contact met me op”, zei ze. “Ze dacht dat de waarheid liever van mij kwam dan van een onbekende op internet. Ze vond me op Facebook. Dit is een kopie van ons gesprek.”
“Drie maanden geleden, mam? En je hebt het me niet verteld?! Je hebt me alleen maar geholpen met het uitkiezen van mijn trouwjurk en het samenstellen van het menu? En de hele tijd heb je het me niet verteld?”
Mijn moeder keek schuldig. Maar ze herpakte zich snel en nam de controle over de kamer weer over.
“Ik had eerst bewijs nodig, Amanda,” zei ze. “Zonder dat bewijs zou ik je leven niet verpesten. Dat is duidelijk.”
Patrick keek mij paniekerig aan.
“Amanda, ik hou van je! Dat zou ik nooit doen! Noelle heeft net je moeder voorgelogen! Ze heeft haar verteld wat Diane wilde horen. Je moeder heeft me nooit gemogen. Dat weet je!”
“Wat was de ene aandoening die je noemde, mam?” vroeg ik.
Ze grijnsde.
“Dat hij weggaat. Vanavond. Geen bruiloft, geen uitleg, gewoon een bruidegom die in het niets is verdwenen.”
Patrick keek mij weer aan.
“Als je ooit in mij hebt geloofd, Amanda, doe dit dan niet. We kunnen dit oplossen!”
“Ga nu weg!” riep ik.
En voor het eerst luisterde Patrick.
Drie dagen nadat ik de bruiloft had afgeblazen, stond ik in mijn slaapkamer naar de ivoren kanten jurk aan de kastdeur te staren.
Alleen ter illustratie
Ik kwam dichterbij en streek met mijn vingers over de stof. En toen zag ik het.
Ik had het label niet eerder opgemerkt, omdat de bruidswinkel me had verteld dat alles al betaald was. Patrick had erop gestaan het te bedekken.
“Het is mijn cadeau voor jou, schat.”
Maar het label vertelde nog een ander verhaal.
Nog te betalen: $ 3.200.
Hij heeft er nooit voor betaald. Niet volledig. Dat was ook nooit zijn bedoeling.
Patrick had me laten geloven dat de bruiloft van ons was, terwijl het in werkelijkheid gewoon weer een van zijn investeringen was. Een oplichterij. Een valstrik.
Als ik er niet achter was gekomen, was ik op mijn trouwdag wakker geworden en had ik vol vertrouwen in hem geleefd, terwijl Patrick zijn ontsnapping al had gepland.
Twee weken later zat ik tegenover Noelle, Patricks ex-verloofde.
Alleen ter illustratie
“Heeft hij je verteld dat hij drie kinderen wil?” vroeg ik.
Natuurlijk wilde hij dat! En dat hij de oudste naar zijn vader wilde vernoemen.
“Hij vertelde me dat zijn vader stierf toen hij zes was.”
Ze schudde haar hoofd.
Nee. Fred leeft nog en is gezond. Ik ben op zoek gegaan naar zijn ouders nadat hij al mijn spaargeld had meegenomen.
We werden allebei stil.
Weet je, ik dacht vroeger altijd dat ik dom was om erin te trappen. Maar de hele act was gewoon zo… geloofwaardig.
“Ik ook,” zei ik zachtjes.
“Maar weet je wat?”
“We zijn niet dom, Amanda. We zijn gewoon goede mensen die in de liefde geloven. En Patrick gebruikte dat tegen ons.”
“Aan ons. En aan het ervoor zorgen dat hij dit nooit meer doet.”
Ik hief mijn glas op en zij klonk opnieuw met haar glas tegen het mijne.
“En op karma,” grijnsde ze.
