Maar die nacht kwam de slaap niet.
Toen Amelia na middernacht uit bed kwam, wachtte ik een paar minuten om haar te volgen.
Ik keek vanaf de onderkant van de trap toe hoe ze de zolderdeur opende en naar binnen sloop. Ik wachtte, maar kon niet horen dat ze de deur achter zich dichttrok.
Ik haastte me de trap op, zo stil mogelijk. Ik opende de deur en rende impulsief de kamer in.
Mijn mond viel open toen ik ontdekte wat erin zat.
Muren in zachte pasteltinten, zwevende planken vol Sophie’s favoriete boeken en een comfortabele vensterbank vol kussens.
In een hoek stond een ezel met schilderspullen, terwijl er aan het plafond fonkelde van de kerstverlichting. In een andere hoek stond een kindertafeltje, vol met prachtige porseleinen kopjes en een pluchen beer met een vlinderdas.
“Ik… ik hoopte klaar te zijn voordat ik het je liet zien. Ik wilde dat het een verrassing was,” stamelde Amelia. “Voor Sophie.”
“Het is prachtig, Amelia, maar… Sophie zegt dat je heel streng voor haar bent geweest. Geen ijs, ze moet alleen schoonmaken. Waarom?”
Maar ik dacht dat ik haar hielp om zelfstandiger te worden. Ik weet dat ik Sarah nooit zal vervangen, en dat probeer ik ook niet, ik wilde gewoon… ik wilde alles goed doen. Een goede moeder zijn.
Amelia liet haar tranen de vrije loop. “Ik was vergeten dat ze het meest behoefte heeft aan… liefde. Simpele, alledaagse liefde.”
vervolg op de volgende pagina
