Stel je een waterval voor die lijkt uit te monden in het midden van een ijzige woestijn. Een tafereel dat niet zou misstaan in een poolavonturenroman, en toch bestaat het echt. Diep in het hart van de Taylorgletsjer in Antarctica stort een felrode stroom zich over het ongerepte ijs. Dit vreemde fenomeen, de Bloedwaterval, intrigeert wetenschappers al meer dan een eeuw. Maar wat kan het puurste ijs op de planeet zo’n kleur geven? Een meeslepend verhaal waarin wetenschap, natuur en ruimte samenkomen…
Een natuurverschijnsel dat de verbeelding tart
In 1911 ontdekte geoloog Griffith Taylor deze mysterieuze scharlakenrode waterval. Tijdens de eerste expedities werd melding gemaakt van de aanwezigheid van pigmentalgen, maar er werd geen spoor van deze micro-organismen aangetroffen. Pas veel later ontdekten wetenschappers het geheim: deze kleur komt niet van het leven… maar van scheikunde.
Onder de gletsjer ligt een oeroud meer, dat al meer dan een miljoen jaar afgesloten is van de buitenwereld. Het water daar is verzadigd met ijzer en erg zout. Resultaat ? Wanneer het de oppervlakte bereikt en in contact komt met lucht, oxideert het… letterlijk! Het ijzer roest en kleurt het water helderrood.
Hoe is het mogelijk dat water vloeibaar blijft onder kilometers ijs?
nog een fascinerend raadsel. Hoewel er aan het oppervlak soms temperaturen van -50°C worden gemeten, bevriest dit water niet. Waarvoor? Dankzij het extreme zoutgehalte en de geothermische warmte die diep uit de aarde komt. Deze ongewone mix zorgt ervoor dat het meer vloeibaar blijft, waardoor een uniek ondergronds ecosysteem ontstaat dat niet zou misstaan in de beste sciencefictionverhalen.
