Harriet en Stanley waren eind tachtig en waren net verhuisd naar een nieuw huis
Op een avond probeerde Harriet de spraakopdrachten te gebruiken.
Ze stond midden in de woonkamer en riep luid: “Doe het licht aan!”
Niets.
Ze probeerde het opnieuw. “DOE DE LICHTEN AAN!”
Nog steeds niets.
Zittend in zijn leunstoel zei Stanley: “Je moet eerst ‘Hé Smart Home’ zeggen, weet je nog?”
Dus Harriet verhief haar stem: “HEI SLIMME WONING, DOE DE LICHTEN AAN!”
De magnetron piepte. De lichten bleven uit. En de thermostaat daalde naar 15 graden.
Stanley gromde: “Nou, nu denkt het dat we in winterslaap gaan.”
De volgende dag probeerde Harriet muziek te draaien. “Hé Smart Home, zet wat Frank Sinatra op.”
De speakers kraakten… en toen begon er gangsterrap op vol volume te klinken.
Het duurde 45 minuten en een telefoontje naar hun kleinzoon om het apparaat uit te zetten.
Later die nacht begon de koelkast te praten.
“Je hebt geen eieren meer”, zei een griezelige robotstem.
Stanley riep terug: “Ga er dan maar eens wat halen!”
De koelkast bleef even stilstaan en zei: “Dat heb ik niet gehoord.”
Harriet keek Stanley aan. “We zijn 60 jaar getrouwd. Ik dacht dat ik je wel zou kunnen commanderen als je met pensioen bent. Nu heb ik een koelkast met lef.”
De volgende ochtend hebben ze alles uit het stopcontact gehaald.
Stanley gaf Harriet haar oude klaptelefoon. “Laten we gewoon weer ouderwets tegen elkaar schreeuwen.”
