Alleen ter illustratie
Amira merkte niets. Uitgeput, maar gelukkig, ze was net moeder geworden.
“Gaat alles goed met mijn zoon?”, vroeg ze.
De verpleegster knikte.
“Hij is perfect. Gewoon… heel attent.”
De baby werd zorgvuldig afgeveegd, in een luier gewikkeld en er werd een label aan zijn beentje geplakt. Toen ze hem op de borst van zijn moeder legden, zagen ze: de baby was gekalmeerd, zijn ademhaling werd gemeten, zijn vingers knepen in de rand van haar shirt. Alles leek normaal.
Maar niemand in deze kamer kon uit zijn hoofd krijgen wat er net gebeurd was. En niemand kon het verklaren.
Later, in de gang waar het hele team zich had verzameld, fluisterde een jonge dokter:
“Heeft iemand ooit een pasgeboren baby gezien die zo lang recht in iemands ogen staarde?”
“Nee,” antwoordde de collega. “Maar kinderen gedragen zich soms vreemd. Misschien hechten we er te veel waarde aan.”
— En de monitoren? — vroeg verpleegster Riley.
—Misschien een stroomstoring, — opperde iemand.
— Allemaal tegelijk? Zelfs in de kamer ernaast?
De kamer werd stil. Alle ogen waren gericht op Dr. Havel. Hij staarde even naar de kaart, sloot hem toen en zei zachtjes:
— Wat het ook was… hij is ongewoon geboren. Dat is alles wat ik erover kan zeggen.
Amira noemde haar zoon Josiah, naar een wijze grootvader die vaak zei:
Sommige mensen komen stilletjes tot leven. Anderen verschijnen gewoon en alles verandert.
Alleen ter illustratie
Ze wist niet dat hij gelijk had.
Drie dagen na Josiahs geboorte begon er iets subtiels maar merkbaars te gebeuren in St. Thorn. Geen angst, geen paniek – een lichte spanning in de lucht, alsof er iets heel kleins was veranderd. Op de kraamafdeling, waar alles altijd volgens de gebruikelijke routine verliep, voelde ik plotseling dat er iets was veranderd.
De verpleegsters bleven langer dan normaal achter hun beeldschermen hangen. De jonge dokters fluisterden wat met elkaar tijdens hun rondes. Zelfs de schoonmakers merkten het: er was een ongewone stilte neergedaald op de afdeling – zo intens, alsof er iets wachtte. Gewoon toekeek.
En te midden van dit alles – Josia.
Hij zag eruit als een gewone pasgeborene. Gewicht: 2,85 kg. Huidskleur: gezond, longen: sterk. Hij at goed en sliep vredig. Maar er waren momenten die niet konden worden verklaard of vastgelegd in het medisch dossier. Die gebeurden gewoon…
De tweede nacht zwoer verpleegster Riley dat ze de vergrendeling van de zuurstofmonitor had zien vastdraaien. Ze had hem net iets versteld, zich omgedraaid en een paar seconden later zag ze hem weer verschuiven. Eerst dacht ze dat ze zich dingen inbeeldde. Tot het weer gebeurde, toen ze aan de andere kant van de kamer was.
vervolg op de volgende pagina
