Keith, een ervaren buschauffeur, kent de wegen van de stad op zijn duimpje. Zijn dagen waren allemaal hetzelfde, maar op deze dag veranderde alles. Een jonge moeder met een baby stapte in de spits. Keiths geduld werd meteen op de proef gesteld. Babygehuil was zijn vloek in het drukke openbaar vervoer en hij vreesde voor dreigende chaos.
Toen de jonge vrouw tot rust kwam en begon met borstvoeding, liep de spanning op . Boos riep Keith: “Hé, mevrouw! Dit is niet de plek om dit te doen!” Zijn scherpe opmerkingen vonden weerklank bij sommige passagiers, die lachten, maar de moeder reageerde kalm en hield vol dat ze haar kind gewoon aan het voeden was. Keith voelde zich ongemakkelijk door haar assertiviteit, maar niet genoeg om toe te geven dat hij ongelijk had.
Het verleden komt weer boven
Terwijl Keith zijn weg vervolgde, stopte de bus om meer passagiers te laten instappen. Onder hen verscheen een man in een rolstoel. Keith verbleekte toen hij hem herkende: het was Daniel , zijn eigen zoon, die hij al jaren niet meer had gezien. De jonge moeder gaf borstvoeding, dus het kind was haar schoondochter, en de baby… zijn kleinzoon.
vervolg op de volgende pagina
