Kinderen zien dingen die volwassenen missen. De onschuldige opmerking van mijn zoon Ben op de begrafenis van mijn schoonvader onthulde een voor het oog verborgen geheim. Een gefluisterde zin van mijn vierjarige zette mijn wereld op zijn kop.
Mijn man Arthur en ik zijn zes jaar samen.
We ontmoetten elkaar bij een lokale boekenclub waar mensen ideeën over boeken kwamen uitwisselen nadat ze hun dagelijkse routine een uur achter zich hadden gelaten. Ik ging erheen met de verwachting van een goed gesprek, zonder meer te verwachten.
Arthur was daar omdat hij net terug naar de stad was verhuisd om te helpen bij de bedrijfsvoering van zijn vader en hij wilde graag vrienden maken.
Een persoon pakt een boek | Bron: Pexels
“Hemingways vissymboliek is zo subtiel als een voorhamer”, zei hij op de eerste avond, terwijl hij een onhandige grap maakte over “De oude man en de zee”.
Ik lachte iets te hard. “Eindelijk! Iemand die dit boek niet als een heilige tekst beschouwt.”
We hebben de hele avond gepraat en zijn toen gebleven om te helpen opruimen. Hij liep met me mee naar mijn auto, en ik weet nog dat ik dacht dat hij óf heel nerveus óf heel oprecht was.
Het bleek dat hij beide was.
Een man staat op een parkeerplaats | Bron: Midjourney
“Ik zou je graag nog eens zien,” zei Arthur, terwijl hij van de ene voet op de andere wipte. “Misschien ergens met minder literaire critici?”
Ik glimlachte. “Dat zou ik wel leuk vinden.”
Twee jaar later trouwden we.
De ceremonie was kleinschalig maar perfect. We hadden alleen onze beste vrienden en familie uitgenodigd op een locatie aan het meer.
Arthurs vader bracht een toost uit die iedereen tot tranen toe roerde. “Gefeliciteerd met het vinden van iemand die je volledig begrijpt,” zei hij, terwijl hij zijn glas hief.
Een man op de bruiloft van zijn zoon | Bron: Midjourney
Ik dacht dat we solide waren. Geen drama. Geen sms’jes ’s avonds laat. Geen verdacht gedrag.
Ben werd een jaar na ons huwelijk geboren.
Hij is nu vier en hij is nog steeds aanhankelijk, hoe vaak ik zijn handen ook afveeg. Hij heeft Arthurs ogen en mijn koppigheid.
Een kleine jongen | Bron: Midjourney
We hebben onze vaste routines. Pannenkoeken op zaterdagochtend. Wandelingen in het park op zondagmiddag. Filmavonden waarbij we allemaal op de bank in slaap vallen.
Arthur werkte lange dagen in het bedrijf van zijn vader, maar hij vond altijd tijd voor ons. Of tenminste, dat dacht ik. Misschien zag ik gewoon wat ik wilde zien.
“Tu as beaucoup de chance”, m’a dit un jour mon amie Diane. “Arthur te regarde comme si tu avais décroché la lune.”
Je l’ai crue. Je croyais que nous avions le genre de mariage que les gens envient. Le genre de mariage qui reposait sur l’amitié et le respect mutuel.
“Nous sommes des partenaires”, disait Arthur quand les gens nous demandaient le secret d’un mariage réussi. “Alice et moi n’avons pas de secrets l’un pour l’autre.”
Un homme debout dans un salon | Source : Midjourney
Je hochais la tête et je souriais, fière de ce que nous avions construit ensemble. Une belle maison, un beau fils et une vie sans drame.
Mais c’est le problème des maisons construites sur le sable. Elles semblent parfaitement stables jusqu’à ce que la marée monte.
***
Il y a quelques semaines, le père d’Arthur est décédé. Crise cardiaque.
C’était soudain mais pas tout à fait inattendu car l’homme dirigeait son entreprise comme un général de guerre et buvait de l’expresso comme de l’eau. James était une force de la nature, exigeant l’excellence de tous ceux qui l’entouraient, en particulier de son fils.
Un homme assis dans son bureau | Source : Midjourney
“Papa aurait voulu que les affaires continuent comme d’habitude”, a dit Arthur le lendemain, la voix creuse alors qu’il redressait sa cravate pour aller travailler.
Je lui ai touché le bras. “Peut-être prendre un peu de temps libre ?”
Il a secoué la tête. “Je ne peux pas me permettre de montrer ma faiblesse. Pas maintenant.”
Les funérailles ont été massives. Près de 300 personnes ont rempli l’église, dont ses associés, des concurrents venus par respect et des employés d’hier et d’aujourd’hui.
Un cercueil | Source : Pexels
La réception qui a suivi s’est déroulée dans un restaurant privé haut de gamme réservé exclusivement à la famille et aux proches associés.
Des robes noires, des costumes sombres et des conversations feutrées remplissaient la salle. J’ai regardé Arthur se déplacer entre les groupes, serrer des mains et accepter des condoléances.
“Alice, comment tiens-tu le coup ?” Rachel, l’assistante de longue date de James, s’est approchée, sa main serrant mon bras.
“Je me débrouille”, ai-je répondu. “Je m’assure que Ben ne casse rien d’inestimable.”
la suite dans la page suivante
