Er werden blikken uitgewisseld op de hoek van het park
In deze nieuwe routine ontmoette ze Alain. Een buurman, een bekend gezicht. Eenvoudige gesprekken in het park ontwikkelden zich tot lange gesprekken, getint met vriendelijkheid en nieuwsgierigheid. Er ontwikkelde zich een zachte, bijna verlegen, medeplichtigheid.
Op een dag vraagt hij haar mee uit. Ze stemt toe, maar organiseert het liever thuis. Ze wil dat deze avond bijzonder wordt. Ze maakt een verfijnd gerecht klaar, verzorgt de decoraties, steekt een paar kaarsen aan en kiest een outfit waarin ze zich mooi voelt.
Een aankomst… zonder aandacht
Op het afgesproken tijdstip gaat de deurbel. Haar hart klopt sneller. Maar als ze de deur opent, verstijft ze: Alain staat daar, zonder enige bijzondere aandacht , zonder ook maar een klein gebaar van beleefdheid. Geen bloemen, geen lieve woorden, niet eens een simpele, oprechte glimlach.
Verbaasd vraagt ze hem, bijna ironisch:
” Je bent met niets gekomen?”
Verbaasd antwoordt hij kalm:
” We zijn geen kinderen meer, weet je.”
Het was genoeg voor haar om de deur dicht te doen. Niet uit een opwelling, maar uit overtuiging. Deze avond, waarvan ze had gedacht dat die vol belofte zou zijn, was werkelijkheid geworden.
Een les in eigenwaarde
Dit gebaar, dat hij onbeduidend vond, onthulde veel meer. Ze begreep dat ze het verdiende om volledig in overweging te worden genomen, dat er waarde werd gehecht aan kleine gebaren, gebaren die laten zien dat je van haar verwacht wordt, dat je haar waardeert en waardeert.
Ze verwachtte geen duur boeket, maar een teken, een blijk van oprechte aandacht , een bewijs dat ze ertoe deed. Want in deze fase van haar leven weet ze dat er vanaf het allereerste moment een oprechte band ontstaat.
vervolg op de volgende pagina
